De woonplaats van Abraham

Inmiddels ben ik weer op Nederlandse bodem, maar m'n blog is nog niet af.

Eind februari had ik een dag vrij. M'n plan voor vandaag is naar het oude Tell Beersheva te gaan. Met m'n fiets naar Ofakim om bij de halte de bus te nemen naar Beersheva. Bij de halte tref ik een werkman aan die geen Engels spreekt, maar we voeren toch een klein begrijpend gesprek. Hij is opweg naar zijn werk. Maar gaat dit toch liftend proberen. Enkele dagen geleden had ik dit ook gedaan, het gaat hier erg makkelijk. Goed er stopt een jonge joodse vader en de man vraagt aan hem waar heen de reis gaat. Hij wenkt mij en gebaart dat we mee kunnen rijden. De maxi cosi wordt in de kofferbak gedaan en ik kan plaats nemen. Weer komen de vragen op me af, hoe heet je, waar kom je vandaan en waarom ben je hier? En ik geef hem de juiste antwoorden in het Engels. Hij gaat kusgebaren doen naar boven om zo God te danken dat ik dit doe voor zijn volk. Daarna gaat joodse muziek aan, en niet zo zachtjes ook met de bekende handgebaren en lofuitingen, oh man hou je handen toch aan het stuur.Daarna zet hij speciaal voor mij een Engelstalig lied aan, wat ik voor me zelf vertaal, dat de tranen die op aarde gevloeid zijn, in de hemel afgewassen zullen worden. Ik denk aan Corrie ten Boom en ik bid of ik ook iets mag voelen van haar vertrouwen in deze auto. Aan de rand van de stad stapt de werkman uit en ik wordt bij het busstation af gezet, wil hem met m'n hand bedanken maar die trekt hij terug, oké weer iets geleerd.
Ik loop een gebouw in(achteraf het treinstation) m'n tas wordt gelijk gecontroleerd. Bij het loket begrijpen ze me niet maar een vrouw schiet me te hulp en zegt dat ik buiten bij de bushalte 2 moet staan. Brr tis koud, geen jas meegenomen en het dreigt met regen. De buschauffeur zegt dat ik naar halte 32 moet. In die bus vraag ik het weer, ik wil naar Tell Beersheva, naar Abraham. Maar nu kan ik weer niet cash betalen, een militaire meisje haalt 4 shekel uit m'n zakje en gaat bij de automaat betalen in de bus.Dan stopt de bus en zegt dat ik er uit moet. Ik zeg nee dit is het niet hoor! Maar ik moet er uit, links van me een lege brede rivier, rechts de miljoenen stad. Nu voel ik me echt alleen. Maar spreek weer een stil staande auto aan en hij zoekt het op en zegt, door lopen. Ik loop die richting op en zie daar een groep westerlingen. Weer vraag ik het en bleken het Nederlanders te zijn. Joh ga bij het museum van de "Abraham's well" naar binnen, daar helpen ze je vast. Met een uitgeprinte plattegrond ga ik weer richting het busstation te voet langs de bedoeïenen markt. Het regent, ik overpeinst een tweedehands jas te kopen, maar nee het zal nog wel opklaren. Bij de bushalte vraag ik raad bij groepje soldaten en vraag of ze het in het Hebreeuws op willen schrijven de plaats van opgravingen van Abraham. Zo, nu weer op weg naar het loket ik druk m'n papier tegen het raam en hij noemt het nummer van de halte. Die vertrekt pas 16.30. T'is nu ondertussen 11.00. Ik dreigt de moed te verliezen en vraag me af of ik er wel heen mag. Ik vraag de prijs bij de taxi maar wimpel het al gauw af met "to much". Maar aan het einde van de rij kom ik met de prijs overeen. Dus laat me ver buiten de stad afzetten voor het park. Bij de kassa vertel ik m'n story van de reis hier naar toe en uitaard ontkom ik niet aan de bekende vragen. Maar m'n armband van Aleh doet vaak z'n werk en ik mag gratis naar binnen, wel heb ik gevraagd of ik met een bus terug kon, met dit weer rijden er bijna geen bussen maar hij zal z'n best doen. Ook al regende het, tranen van blijdschap dat m'n einddoel in zicht was zochten een weg over m'n koude gezicht. Een klim om op de terp te komen beloonde het uitzicht. Hier had Abraham gewoond en even buiten de hoofdpoort van de antieke stad Beer sheba(bet. 7 putten) bevindt zich een bron en een tamarisk (Gen. 21:33).Hier sloten Abraham en Abimelech een verbond. De boom scheidt zout af van de bladeren. In het stadswapen staan de woorden uit de Bijbel "En Abraham planten te Berseva een tamarisk". Gen. 21 t/m 26 kun je alles na lezen. Ik kijk wat rond schiet wat plaatjes, om mij heen zijn uitgestrekte heuvels met bedoeïenen tenten en hun vee, in de verte de grote stad. Ik daal de trappen af naar het diepe gangenstelsel. Vervolgens eet ik m'n spaghetti van thuis, helaas zonder bestek. De man bij de kassa heeft verschillende pogingen gedaan om mensen aan te spreken hoe ik terug kan. Ik vraag aan een gids of ik met hun bus mee kan rijden terug naar de stad, ze zegt ik weet het pas over een half uur. Een andere gids die in het park loopt heeft aangegeven misschien terug naar de stad tegaan. De man in het loket nodigt me uit in z'n kantoor en haalt een theetje om op te warmen. Vervolgens komen er mensen uit Denemarken het park bezoeken en zij willen me afzetten bij het busstation als ze klaar zijn met hun bezoek. 
In de auto ontstaan er mooie gesprekken, dat is het voordeel van alleen reizen en je echt "overgeven" aan de situatie. Op het station spreek ik een militaire meisje aan en ze helpt me de juiste bus te vinden. 
Vervolgens stap ik in de bus  133 naar Ofakim en met een dankbaar hart ontgrendeld ik het slot van m'n fiets om m'n laatste kilometers af te leggen. Deze dag kook ik hutspot voor ons "gezin" in het oude huis. Zo'n dag als deze hoop ik niet nog eens mee te maken, ik was alleen maar aan het reizen. Het geeft wel een goede indruk hoe het kan gaan zonder eigen vervoer en de miscominucatie die er toch onstaat door de taal. Maar dat houdt het spannend , daardoor heb je veel onverwachtse ontmoetingen.
Bel nog even via watts app met het thuisfront, vul m'n rooster in per app voor de volgende week, m'n dagboek nog blij maken met m'n belevenissen en na een mok thee met chocola wordt het tijd om te slapen.