Een dag naar zee...

Deze dag ga ik mee met de excursies van de groep. Om 7.30 sta ik een beetje gespannen te wachten buiten bij het hostel om een taxi tegen te houden. Eigenlijk hou ik hier niet van, maar daar komt het biddend vertrouwen weer dat me niet los laat.
Ik stap in en vraag om de controller aan te zetten, d.m.v van de klassieke muziek die ik hoor raken we ingesprek. Hij speelde bandoera en toont trots z'n foto's, uit lang vervlogen jaren toen hij op electriche gitaar speelde in een band.

Na een 30 min. stap ik in de touringcar bij het Ramat Rachel hotel om op weg te gaan naar Bethabara Qasr Alyahud. De doopplaats van Jezus. Er is een doopplechtigheid bezig in de smalle Jordaan met het uitzicht naar het overzijdse, Jordanië.
Om ons heen zijn verschillende orthodoxe kerken gebouwd prachtig in een geel woestijn gebied die helaas nog vol mijnen liggen, waardoor verschillende gebouwen gesloten zijn. De reis gaat verder richting Massada. Omdat de wind erg hard is, is de kabelbaan helaas gesloten voor bezoek, om het slangenpad te nemen is het programma te vol voor deze dag. De route gaat langs Qumran, waar de herdersjongen ooit de boekrollen  van Jesaja vond in één van de holen, naar de Dode zee daar hebben we dan iets langer tijd om heerlijk te drijven en zo bijzonder 400m. onder de zeespiegel, daarna een koude buiten douche en we gaan weer verder richting Engedi, helaas ook daar mochten we maar tot de eerste waterval vanwege het slechte weer in Jerusalem. Hier scheen de zon in het prachtige natuur gebied waar David vluchten voor Saul,lees 1 Samuel 24, en zich verstopte voor het leger van 3.000 man in een grot. 
Onlangs zijn hier 17 jongeren verdronken die overvallen zijn door het weer. Het is werkelijk schitterend, prachtige bomen, kloven, steenbokken die langs je heen lopen en de klipdassen (Ps 104 en Spr 30) die liggen te genieten in de zon. In de verte zien we donkere wolken aan de lucht en tegenover ons de zon overgoten woestijn, toch is het voor de buschauffeur een bedreiging, het sein weer weg te wezen voor de watervloed begint vanuit Jerusalem. Dan kan de weg worden afgesloten omdat er kans is op verschuiving waar we duidelijk sporen van zien uit het verleden. 
De tocht terug langs de Dode zee is prachtig, vele kleuren en strepen die de opgedroogde randen laat zien en de "sinkholes" met hier en daar zelfs palmplantage, sommige ook opgeslokt door de zinkgaten, dit heeft ook te maken met het grondwater. Wat me erg bij gebleven is wat er in Ezechiel 47:8-12 staat geschreven, dat de profetie al in vervulling aan het gaan is. Dat hier eenmaal zoet water zal staan en de vissers bij Engedi zullen grote vangst hebben, en nu in de zinkgaten zijn al vissen gevonden en zoet water, maar dat is nog maar het begin. Aan de overkant  van de Dode zee heeft Lot gewoont in Soar, Gen. 13:10 beschrijft hier de geschiedenis van dit mooie gebied. Jammer dat we verder moeten, kon hier wel een dag blijven zo mooi, ja ik hou van de woestijn maar dat had ik al eens eerder geschreven. Bij een benzinepomp is er gelegenheid om kameel te rijden, souvenirs en lekkernijen te kopen en we zien hoe snel Israël kan veranderen met een grote wolkbreuk. De bus brengt ons in het hotel en er wacht ons een overweldigend maaltijd, ik krijg een extra vest en panty's  te leen, buiten is het weer omgeslagen en daar was ik niet opgekleed.
Tegen het einde van de Shabbat bezoeken we de Jaffa straat en Ben Yehuda straat waar de winkel weer open gaan en nog leuke aandenken kunnen kopen. Dan rond 20.00 is het bekende groepje Koreanen in de straat en het weer weerhoudt hun niet te zingen van Gods lof en goedheid. Ik kan hier zo van genieten, als gezin stonden we hier ook op onze eerste avond in Israël in 2015.
De groep is op zoek gegaan naar een bak koffie terwijl ik hier wat rondloop wordt ik aangesproken door een jongen die natuurlijk weer de vragen op me afvuurde. Hij gaf aan dat hij jarig was en m'n jurk zo mooi vond. Oké, ik ging vertellen waarom ik in Israël was en dat ik maandag naar m'n gezin terug ging. Ik dacht hier moet ik vanaf. Ik zei "Joh ik moet naar m'n groep ze zijn koffie aan het drinken en ze weten niet waar ik blijf". Ik droop werkelijk af, m'n schoenen sopte, sporttas op mn rug en rugzak voorop, de straten donker en verlaten, sloeg ik de Jaffa straat in op weg naar m'n hostel. Nou op dit moment begon ik me zelf bijna te beklagen. Wat doe ik eigenlijk hier, ik lijk wel een zwerver zonder huis, brrr was ik maar thuis daar brandt vast de houtkachel. Moet echt op m'n lip bijten, ik verlang nu echt naar huis, ben vreselijk moe. 

Op de zaal van 10 is er stilte, ik peuter m'n natte handdoek van het douche tussen de stang van het stapelbed zonder m'n Franse bovenbuurman wakker te maken. M'n zwemspullen hang ik op hangertjes in de douche, hangt het er morgen niet meer... dan heeft iemand het nodig gehad. Nog wat foto's naar het thuisfront sturen van de belevenissen van deze shabbat. Dikke " leen" vest hou ik aan in bed, nog een paar sokken want m'n dekbed is zo doen en ik knip het licht uit om daarna nog de mooie dag te overpeinsen. We liggen op straat niveau en buiten gaat de tram steeds langs met zijn bekende uitspraak dat er weer een halte aankomt. M'n benen zitten er nog aan en m'n schouders kunnen nu ontspannen van het gesjouw met die tassen, maar niet klagen ik had een hele mooie dag kado gekregen. 

,